WANAKKAM vzw

Reisverslag Indiareis   5 januari 2020 tot 26 januari 2020

Zondag 5/01/2020 Dag 1: Brussel – Mumbai

Om 17.30 was het verzamelen geblazen  in de vertrekhal van Zaventem. Er stonden ons drie drukke weken te wachten. Vele familieleden kwamen ons uitzwaaien. Met een half uur vertraging zijn we vertrokken uit Zaventem. Met onderweg nogal veel turbulentie, kwamen we om 6 uur plaatselijke tijd aan in Dubai. De temperatuur bedroeg 20 graden en het regende. Nu nog wachten op de vlucht naar Mumbai die om 9.30 u zou vertrekken.

Maandag 6/01/2020 Dag 2: Mumbai- Hyderabad – Vijayawada

In Dubai zijn we om 6.00 plaatselijke tijd geland. Van Brussel tot Dubai is 5158 km. Van Dubai tot Mumbai 1926 km. Ook hier zijn we met 40 min. vertraging vertrokken omdat we moesten wachten op enkele achtergebleven passagiers.

Om 10.10 vertrokken naar Mumbai. Ontbijt op het vliegtuig: omelet met chicken of vegetarisch.Aangekomen in Mumbai om 14.25 (= 9.55 uur Belgische tijd) bij 33 graden.

Een prepaidtaxi genomen naar terminal 1, anders was het 20 min. stappen. Na veel zoeken de juiste gate gevonden. Na vertragingen en controles nog op tijd voor de vlucht naar Hyderabad.

Vertrek Mumbai 17.30 met, hoe kan het anders, 20 minuten vertraging. Aangekomen in Hyderabad om 18.50 met 22 graden.

Vertrokken uit Hyderabad om 21 u met 1 uur vertraging. Aangekomen in Vijayawada om 22u bij 23 graden. We werden opgehaald door Father Thomas om 22.25. Als welkom kregen we van de Father elk een boeketje rozen.

Naar de Sociale Service Society en nog een late maaltijd genuttigd. Bedtijd om 24u.

Dinsdag 7/01/2020 : Dag 3: Vijayawada

Opgestaan om 7.15 u. en na een koude/warme douche naar hotel Kay voor een uitgebreid Indisch ontbijt.

Om 9.30 u. afspraak met de Bisschop van Vijayawada. We hebben een fijn gesprek gehad over waterprobleem en schoolgeld voor de kinderen en de werking van Wanakkam.

Vertrokken naar Merakapallem op het vasteland en daar hebben we de huizen gezien die gebouwd werden na de tsunamie. De 100 huizen zijn éénkamerhuizen en allemaal gelijk. Een uitzondering voor India: het regenwater van het dak wordt opgevangen.

Het andere deel van Merakapallem, een vissersdorp/landbouwersdorp, ligt op een eiland omringt door een kanaal van de Krishna-rivier en de baai van Bengalen.

Daar wil Father Thomas een zelfredzaamheidsproject voor de mindervaliden starten. We nemen de overzet naar de overkant.

We ontmoetten er tevens de kinderen van het lokale schooltje. Het eiland heeft drinkbaar water via een ondergrondse pijpleiding vanuit Guntur.

Een tussenstop in een klein schooltje geleid door Sr. Pushpa, een seculiere zuster. Ze heeft een opvangtehuis voor kinderen van arme families waar ze les geeft in het Engels aan  kleuters en kinderen tot 13 jaar, samen met een andere leerkracht die les geeft aan de oudere kinderen. Op de terugweg werden we verwend met een glaasje echte Chai vanuit een kraampje op straat.

Terug voor een laat avondmaal met een Kingfisher (bier) of een rood wijntje.De goedgevulde dag werd afgesloten met  een evaluatie.

Woensdag 8/01/2020 : Dag 4: Vijayawada            

Na het ontbijt van 8 u. in Hotel Kay-vertrokken we naar een project in  Vatsavai. Meisjes die geen kans gekregen hebben om te studeren werden opgeleid tot stiksters door de I.C.M Sisters. Wij hebben hen naaimachines gegeven zodat ze na hun opleiding werk vonden als kleermaakster. Onderweg bezochten we een parochie waar een nieuwe pastorie gebouwd werd. Beneden het verblijf van de parochiepriester en een gastenverblijf, boven plaats voor de kerk.

We reden verder naar Jeevan Kiran, een centrum voor rurale ontwikkeling, waar we het naaimachinesproject gesponsord hebben. Dit centrum wordt gerund door de I.C.M. zusters. We werden opgewacht door de meisjes en de zusters. Sr. Josefine is verantwoordelijk voor het centrum en zij verwelkomde ons met koffie en cake. Daar loopt ook een project van de Father om eiwitrijke voeding en voedingssupplementen te bezorgen aan HIV positieve vrouwen. Dit wordt maandelijks gedaan door het diocesaan sociaal centrum. Dit keer mochten wij het voedsel overhandigen aan 30 mensen. Daarna hebben we een ontmoeting gehad met de meisjes die de naaicursus volgen. We zagen er de 18 door ons gesponsorde naaimachines van project 18/07.

Dankzij dit project kunnen deze arme meisjes ( waaronder ook wezen) een toekomst opbouwen. Dit project is een groot succes. Steeds meer nieuwe meisjes volgen deze cursus. Na een lekkere lunch, met Indische frietjes, keerden we terug naar ons verblijf in het sociaal centrum van Vijayawada.

Bij aankomst stonden een aantal meisjes ons op te wachten om hun project aan ons voor te stellen. Het gaat hier om een sponsoringsproject voor arme meisjes die hogere studies willen volgen en dit niet zonder financiële hulp kunnen voltooien. Op dit ogenblik gaat het over 90 studenten die ondersteuning krijgen. Zij studeren o.a. voor apotheker, lerares, verpleegkundigen, kinesiste, journalist, IT-er en business-account e.d. zij werken via een roterend fonds. Dit wil zeggen dat zij bij het beëindigen van hun studies, op hun beurt, ook voor financiële steun zorgen voor een volgende student.

Het programma werd afgesloten met talrijke groepsfoto’s en selfies.

De verplaatsing was aangenaam omdat we merendeels over de highway reden. We legden 180 km af. Deze leerrijke dag wordt afgesloten met een avondmaal in het centrum.

P.S. wij stonden vandaag met foto in een Indische krant i.v.m. ons bezoek gisteren. Jammer genoeg stond vermeld dat wij uit Brazilië kwamen. België is niet genoeg bekend.

Donderdag 9/01/2020 : Dag 5: Guntur

Na een lekker ontbijt in ons verblijf werden we om 9.00 u opgehaald met een jeep door een driver van Guntur. Normaal zouden we er 45 min over gedaan hebben maar we deden er een uur over want de rijweg was op zeker ogenblik afgesloten voor een colonne met de Eerste Minister van India die voorbij reed.

In Guntur werden we verwelkomd door de nieuwe directeur en zijn staf. We kregen een uitgebreid dagprogramma en een kopje koffie, daarna konden we vertrekken.

Onze eerste stop was een lagere school in Patibanda waar we project 18/09 realiseerden: drinkbaar water voor de school. Het project is afgewerkt en kinderen en dorpelingen zijn heel gelukkig.

Onderweg deden onze fotografen veel moeite om vanuit de auto mooie foto’s te maken.

De volgende stop was in Jalalapuram. Daar hebben we 3 waterputten gesponsord. Ook hier was het project in orde. Hier moesten we veel selfies laten nemen door de kinderen. We zijn net moviestars !!!

Hierna mochten we in het Vijaya Mary Convent genieten van de lekkere kookkunst van de zusters. Deze zusters runnen er de school en hebben er ook een klein dispensarium. Ook de apen weten dat het eten daar lekker is want ze komen steeds rond etenstijd de restjes ophalen.

Daarna begon de zoekrally naar de volgende bestemming: Lingaraopalem Langs kleine veldwegen en door kleine dorpjes bereikten we uiteindelijk het 3° project. De dorpelingen stonden ons op te wachten met  bloemengarlands en een tikka, en ons wandelpad werd bezaaid met bloemblaadjes. De eerste waterput staat er prachtig naast een kapel. De andere in het 2de dorp, Mydavolu, is ook in gebruik en de 3de staat naast de kerk in het dorp Jaladi. In het 3de dorp hadden we ook een samenkomst met de dorpsbewoners. Iedereen is heel blij met de waterputten. Er is echter een probleem met deze waterputten : tot onze verbazing vernamen wij dat het water er niet drinkbaar is. Dat werd pas vastgesteld nadat de putten geboord waren.  We hebben aangedrongen bij de directeur dat er dringend waterfilters geïnstalleerd zouden worden zodat het water drinkbaar wordt zoals gevraagd en zodat het project voldoet aan onze eisen. De nieuwe directeur was niet op de hoogte van het probleem en heeft ons beloofd zo snel mogelijk een oplossing te zoeken.

Op de terugweg zaten we allen wat depri in de auto. Daarna vertrokken we terug naar Guntur DSSS waar we een meeting hadden met de nieuwe directeur. We hadden een constructief gesprek waar vragen van beide kanten beantwoord werden. Na de meeting met de directeur waren we weer enthousiast.

De avond werd afgesloten met een diner waarna we teruggebracht werden naar Vijayawada. Om 22.00 uur hadden we nog een slaapmutsje met Father Thomas en daarna gingen we, voor de laatste maal in Vijayawada, ons bedje opzoeken.

Na deze waterige dag keken we al uit naar morgen want we hebben een serieuze klim voor de boeg.

Vrijdag 10/01/2020 : Dag 6 : Transfer Vijayawada – Chennai

Terug beneden hadden we nog net de tijd om ons te verfrissen en aan te schuiven voor een lekkere lunch. Daarna ging het richting luchthaven voor de transfer naar Chennai. Nu we alle tijd hadden was het vliegtuig op tijd en na een vlotte vlucht landden we anderhalf uur later in Chennai. Daar namen we een Prepaid-Taxi naar onze bestemming voor 2 dagen. Het Little Flower centrum, een school voor dove en blinde kinderen. Daar hadden we een blij  “weerzien” met Sr. Hema van wie we een project in Vijayawada gesteund hebben.

Zaterdag 11/01/2020 : Dag 7: Chennai

Na een nacht op een harde plank met een dunne matras waren we klaar voor het ontbijt. Na het ontbijt waren we uitgenodigd om Pongal te vieren. Pongal is het feest van de nieuwe oogst dat gevierd wordt in Tamil Nadu. Dit ging door op het binnenplein van de blindenschool. Alle kinderen waren feestelijk uitgedost. De leerkrachten waren gekleed in gele sari’s, hun feestkledij. We werden  verwelkomd met de traditionele begroetingsceremonie.

De kandelaar met 5 wieken werd aangestoken door onze voorzitter.

Daarna werd vuur aangemaakt onder de nieuwe pongalpot, gevuld met melk. Volgens de traditie moet de melk overkoken vooraleer de andere ingrediënten worden toegevoegd : rijst, mais, rietsuiker en kruiden. Dit alles wordt gekookt tot een lekkere pongalpap.

De kinderen deden hun dansje, mooi synchroon, of zongen een lied begeleid door een blind meisje op keyboard.

Het pongalfeest loopt over 3 dagen. Op de eerste dag worden de huizen opgeruimd, de tweede dag het vieren van de nieuwe oogst en het bereiden en eten van de pongalpap. De derde dag staat in het teken van het melkvee. De dieren worden feestelijk versierd, ze krijgen pongalpap en fruit. De koeien maken  ’s avonds een rondgang door het dorp.

We bekeken de standjes die de kinderen opgesteld hadden en die de 3 verschillende dagen van de Pongal uitbeelden.

Na de lunch bezochten wij de verschillende ateliers van de school : naaiatelier, weverij, borduuratelier waar mensen met een handicap werken o.a. voor banken en hospitalen. Mooie borduurwerkjes werden gemaakt door de dove arbeidsters. Ook hier konden we onze voorraad voor onze Indiashop goed aanvullen.

Daarna bezochten we de school voor de dove kinderen waar we een lesje mochten bijwonen. We stonden versteld van de nieuwe IT- technieken die hier gebruikt worden en van de resultaten die de kinderen hiermee bereiken. En dit mede door het enthousiasme en inzet van de leerkrachten die bewonderenswaardig zijn.

Little Flower Convent wordt gerund door de zusters van de ICM Congregatie. Onze Vlaamse Zusters van de Jacht hebben deze instelling opgestart en uitgebouwd.

We waren zeer blij dat we deze speciale feestelijkheid mochten meebeleven.

Zondag 12/01/2020 : Dag 8 : verplaatsing van Chennai naar Ooty

Na een vlucht van één uur, een autorit in de bergen van drie uur en met een temperatuurs- verschil van 20° zijn we aangekomen in Ooty.

Maandag 13/01/2020 : Dag 9: Ooty

Na een goede nachtrust en een uitgebreid ontbijt vertrokken we samen met Father Solomon naar het bisschopshuis. De Bisschop wou ons graag even ontmoeten. Hij bedankte ons voor onze inzet voor de armen van Ooty.

Daarna werden we verwacht in het centrum van USSS Ooty waar we op traditionele Indische wijze werden verwelkomd. Na een kopje koffie gingen we van start en vertrokken we naar een project van Manos Unidad in het dorp Kilkallaty bij de tribals van de Cumbarastam. Deze mensen leven op de bergflank en zijn niet erkend door de regering zodat ze geen steun ontvangen. Ze wonen in huisjes die 50 jaar geleden gebouwd werden door een Franse missionaris die er destijds parochiepriester was. De huisjes zijn niet groter dan 12 m2 en bestaan uit 2 plaatsjes: een slaapkamer/leefruimte en een keuken/wasplaats. Vaak bewoond door 6 à 7 personen. Twee jaar geleden werden er voor de huisjes, wc’s gebouwd door de regering. Sommigen hebben een klein groentetuintje.

Manos Unidad schonk er tevens 8 koeien. Ze geven gemiddeld tussen 9 en 12 liter melk. Dit is voor 8 families een bijkomend inkomen na hun werk op het veld. Daardoor kunnen ze de kinderen laten studeren en hebben wat reserve voor medicatie bij ziekte. Er is ook een zelfhulpgroep van vrouwen die maandelijks een bepaalde som afstaan voor de groep. Met dit spaarprogramma kunnen ze onverwachte problemen oplossen in onderlinge solidariteit. Het zijn allen landbouwers. Weduwen en ouderen krijgen geen financiële steun van de regering zodat ze verplicht zijn om te blijven werken op het veld zover ze dat nog kunnen. Sinds 2 jaar geeft een jonge leerkracht bijscholing aan 20 kinderen van 5 tot 13 jaar. Dit wordt zeer gewaardeerd door de ouders en de school. De kinderen behalen nu betere resultaten.

Kinderen en sommige moeders deden een dansje en daarna mochten de Wanakkam-dames hun danskunsten tonen door mee te dansen, tot groot jolijt van de bewoners.

Daarna brachten we een bezoek aan een coöperatieve (Indische Aveve) voor en door landbouwers. Dit is een project van  USSS Ooty en de landbouwers kunnen er zaden en pesticiden kopen. Het doel van deze coöperatieve is de landbouwers de mogelijkheid te geven om hun groenten, vooral wortelen, te verkopen zonder tussenpersoon. Er is begeleiding van de boeren om het gebruik van pesticiden af te bouwen en ecologische middelen te gebruiken. De groep wordt vakkundig begeleid. Dit project is nog in volle ontwikkeling.

Terug gereden naar de USSS voor een hapje en een plasje.

In de namiddag kregen we een toeristisch programma aangeboden:  onder begeleiding van Dennis, een medewerker van USSS. We bezochten Doddabetta peak (d.i. de hoogste berg van de Nilgiris).

Daarna bezochten we een theepark en een thee- en chocoladefabriek. Na deze goedgevulde dag werden we terug afgezet aan het hotel.

Dinsdag 14/01/2020 : Dag 10: Ooty

We moesten vroeg uit de veren want we hadden een lange rit voor de boeg. Vandaag werden we verwacht bij de tribale bevolking in de Forest area van Kotagiri (de Kotatribal). Na 123 km kwamen we bij de eerste stopplaats aan : Kongarpalayam. De rit ging door een wondermooi landschap met theeplantages, met de bergen op de achtergrond en kleurrijke dorpjes in de vallei. Hier bevindt zich een buitenpost van USSS Ooty waar maandelijks de vergaderingen en vormingen doorgaan van de stafleden. We werden opgewacht door 6 stafleden die zich aan ons voorstelden en hun werking uitlegden. Elk staflid begeleidt tussen de 30 en 40 zelfhulpgroepen van vrouwen in hun regio. We ontmoetten enkele staf/veldwerkers die door ons gesponsord worden voor de studies van hun kinderen, meestal hogere studies. Ze zijn erg gemotiveerd en behalen goede resultaten. De gesponsorde moeders zijn erg dankbaar voor de steun van Wanakkam.

Na de lunch met Belgische frietjes, reden we 40 km verder naar Tamil Nagar. We steunden 10  vrouwen in de nederzetting Kinathady door het geven van melkkoeien: Project 17/10. Deze tribalen leven verscholen in het woud in hutten zonder enige accommodatie. Toegang tot de nederzetting is verboden door de regering. Zelfs de veldwerksters mochten er eerst niet naartoe. Nu kunnen ze wel stiekem héél vroeg in de morgen het gebied binnen. Er leven nog steeds wilde dieren in het woud. De melk van deze koeien wordt alleen gebruikt voor het gezin en het vetmesten van het kalf. Het kalf wordt later verkocht zodat er een extra inkomen wordt gecreëerd. De vrouwen werken allen op het veld.

Bij aankomst kregen we de traditionele begroeting gevolgd door enkele tribale dansen en werden we getrakteerd met vers gemaakte Pongalpap geserveerd op een bananenblad. Daarna getuigden enkele vrouwen hoe, door dit Wanakkamproject, hun levensstandaard is verbeterd. Enkele vrouwen wilden ons toch hun dorp tonen en met enkelen vertrokken we te voet. Maar bij een afgesloten weg, begluurd door vele ogen, werd toch maar beslist om niet verder te gaan. Dit dorp ligt nabij het geboortedorp van Father Solomon. Hij had graag op de terugweg nog even zijn moeder bezocht maar daar was jammer genoeg geen tijd meer voor.

Daarna wachtte ons nog een lange helse rit door de bergen, terug naar ons hotel. Een dag van vele kilometers, 335 km. Vertrokken om 8u30u ’s morgens, terug in het hotel om 21u30.

Woensdag 15/01/2020 : Dag 11: Ooty

Vandaag vertrokken we rond 10u30 naar het gebied dat getroffen werd door de overstroming in augustus 2019 en waarvoor wij noodhulp gaven. Weer reden we door een prachtig landschap met theeplantages en akkers met groententeelt.

Ter plaatse aangekomen stond de bevolking ons op te wachten aan de kerk. Verscheidene families getuigden over hun levenssituatie die bijzonder schrijnend is. Zij krijgen regelmatig financiële steun via USSS Ooty. Wij mochten deze cheques overhandigen.

Daarna getuigden enkele vrouwen over hun verlies door de overstroming. We bezochten enkele huizen die zwaar getroffen waren en nog aan herstelling toe zijn.

We waren allen zwaar onder de indruk van de huidige levensomstandigheden van deze mensen.

We keerden terug naar het Centrum voor een late lunch  (15.30 uur) en daarna kregen we een presentatie over de werking van de USSS Ooty over het afgelopen werkjaar. We stelden er nog enkele concrete vragen aangaande onze projecten.

Hierna namen we afscheid van de staf en gingen we naar het hotel voor onze laatste avond. Morgen verlaten we Ooty. We moesten eerst nog ons vervoer regelen want Father Solomon wist niet dat we gevraagd hadden om transport heen en terug naar Coimbatore. Dankzij Dennis, die nog in het hotel gewerkt heeft, konden we voor een vriendenprijsje vervoer regelen.

Donderdag 16/01/2020 : Dag 12 : Transfer Ooty – Coimbatore (overnachting hotel)

Vandaag nemen we afscheid van Ooty. Om 11 uur stond onze taxi klaar om ons naar Coimbatore te brengen. Na een rit van 3 uur en 92 km stonden we voor ons hotel in het centrum van de stad. Het was er warm: 31 graden.

Omdat we nog een ganse namiddag vrij hadden zijn we naar een shoppingscentrum, Brookfields,  geweest om voorraad te kopen voor onze Indiashop. Maar eerst hebben we ons tegoed gedaan aan een lekkere, pikante chickenburger in een Burger King. Het shoppingscentrum was enorm groot en er  waren veel westerse winkels.  

Het was de laatste dag van de Pongal en er waren veel koopjes te doen. We hebben de dag afgesloten met een typisch Indisch gerecht: geer roast.

Vrijdag 17/01/2020 : Dag 13: Transfer Coimbatore – Ranchi via Delhi

Vandaag moesten we weer vroeg opstaan. Voor sommigen ging dat gemakkelijk omdat ze niet veel geslapen hebben door het vele rumoer van verkeer en bezoekers van het naastgelegen, populair restaurant. Om 8u stond onze taxi klaar, en werd onze bagage op zijn Indisch opgeladen. De dames zaten als sardientjes geprest in de auto. Gelukkig lag het vliegveld niet te ver weg.

De vluchten waren goed. De eerste vlucht naar Delhi had wat vertraging, maar we waren op tijd voor onze tweede vlucht naar Ranchi. Daar werden we opgewacht door Sr. Mathilde en Sr. Olivia om ons naar het provincialaat van de Ursulinen te brengen. In Ranchi was de temperatuur ’s avonds merkelijk frisser dan in Coimbatore. We logeerden in een nieuw gebouw dat pas 2 jaar geleden werd gebouwd. Alles mooi in het marmer. Waarom er een nieuw gebouw moest komen is niet heel duidelijk want op het terrein zijn er, naast het klooster, nog 2 gebouwen die gerenoveerd worden. Overal zie je werkmannen aan het schilderen.

Na de installatie in onze kamers kregen we een Belgische maaltijd voorgezet met frietjes. We maakten ook kennis met Sr. Angela die pas gisteren, na 3 jaar werken in Melsbroek, teruggekeerd is naar India.

Zaterdag 18/01/2020 : Dag 14 – Ranchi

Na een nacht onder een stapel dekens tegen nachtelijke kou in Ranchi mochten we een typisch Indische douche nemen: een potdouche, maar het water moest eerst verwarmd worden in een metalen emmer met een verwarmingsspiraal. Een douche met koud water is hier niet te doen.

Het ontbijt was een Belgisch ontbijt waar we allen blij mee waren.

Omdat de zusters voor vandaag niets gepland hadden, waren we vrij en wilden we in de stad gaan shoppen. Maar dat was zonder de zusters gerekend. Wij Belgen mochten niet alleen op straat lopen want dat vinden de Zusters véél te gevaarlijk !!! Sr. Mathilde is met ons meegegaan. Eerst gingen we naar het moederhuis (hoofdklooster) van de zusters. Daar is een shop waar geborduurde dingen zoals handtasjes, gsm- zakjes e.d. verkocht worden, gemaakt door thuiswerkende vrouwen. Rosette en Marleen kochten mooie dingen voor de Indiashop en ook de andere dames vonden hun gading. Daarna werden we bij de zusters verwacht om koffie te drinken. Daar wachtte Rosette en Wiske een verrassing: Sr. Bimla stond ons op te wachten. Zij kennen de zuster van het Generalaat in Brussel. Zij is tevens de legal holder voor de projecten die hier gerealiseerd worden. Na een kop koffie met lekkere cake gingen we met 2 zusters in de auto de stad in om nog meer dingen voor de Indiashop te kopen. Eerst ging het shoppen wat moeilijk omdat de zusters niet goed begrepen wat we precies wilden kopen. Maar onderweg terug naar ons verblijf zagen we een overdekte markt en daar konden we volop onze kooplust botvieren.

Terug in ons verblijf rond 14.00 u genoten we van een late lunch en de rest van de dag waren we “vrij”. Buiten het klooster mochten we wel niet.

Morgen beloofd een interessantere dag te worden.

Zondag 19/01/2020 : Dag 15 – Ranchi

Ontbijt om 6u45. 153 km gereden langs hobbelige en zanderige wegen in 4 uur. Het regende toen wij vertrokken wat uitzonderlijk is voor deze tijd van het jaar in Ranchi. De route naar ons waterproject in Goilkera was heel afwisselend, liep door berg en dal, uitgestrekte vlaktes en door het woud.

Een korte koffiestop langs de baan was een welgekomen onderbreking om onze benen even te strekken want de achterste rij in de volumewagen was niet zo comfortabel.

Bij aankomst stonden de zusters met een dertigtal kleine hostelkinderen ons op te  wachten. Zoals gewoonlijk werden we hartelijk verwelkomd. We bezochten er de groenten- en fruittuin die heel goed onderhouden was en veel verschillende soorten groenten bevatte. Deze groenten en fruit zijn bestemd voor de hostelkinderen en de zusters.

Midden in de tuin staat de watertank voor de irrigatie van de tuin en achteraan staat de boorput met vertakking naar de douches en de hostel. Ook de dorpelingen kunnen water komen halen bij de ingang van het klooster. Voor ons is dit een heel geslaagd project. Er waren zes zusters waarvan er 2 lesgeven in de parochieschool, 1 verpleegster, een Vlaamssprekende zuster die de tuin onderhoud, een verantwoordelijke voor de hostel (= internaat) en 1 die les geeft in de parochieschool. Een dertigtal kinderen verblijven in de hostel en de school heeft 250 kinderen. Deze kinderen zijn de eerste schoolgaande kinderen van dit dorp. De ouders genoten geen onderwijs. Er is nog heel wat werk om de ouders te overtuigen om hun kinderen naar school te sturen. De zusters werken eraan.

Het dispensarium werd door de regering gesloten omdat er geen dokter aanwezig was zodat de hulpbehoevende dorpsbewoners 40 km verder naar een ziekenhuis gebracht worden.

We hadden een ontmoeting met de hostelkinderen die het liedje zongen “Ik nodig je uit en je kwam bij ons” Hierna kregen we onze lunch. Het menu voor de Belgen is blijkbaar doorgegeven want we krijgen elke dag opnieuw kip en frietjes geserveerd met Belgische groenten.

We keerden terug langs een andere weg omdat de chauffeur niet meer met zijn auto langs die hobbelige weg wilde rijden. De weg was 50 km langer. We waren 12 uur onderweg en legden een totale afstand af van 368 km.

Onderweg kregen we een korte maar hevige stortbui over ons.

We keerden moe maar tevreden terug en bij aankomst kwam Sr. Philomena ons begroeten. Zij gaat morgen met ons richting Ambikapur.

Maandag 20/01/2020 : Dag 16: Ranchi –Ambikapur

Vandaag staan we vroeg klaar om naar Ambikapur te rijden. We nemen afscheid van Sr. Mathilda en verlaten de stad langs brede en nieuwe lanen die soms plots veranderden in grindwegen. We hebben een eerste stop in het Ursulinenconvent van Gumla waar we verwacht worden op de koffie en lekkere cake en chocokoekjes. We zetten onze weg verder richting Ordih. Het landschap blijft boeiend. Het is opvallend dat er onderweg zoveel zonnepanelen te zien zijn. Zij dienen om het water op te pompen voor irrigatie. Ook allerlei irrigatieslangen zijn aangebracht om de velden te besproeien.

Iets na 13u bereiken we het kleine convent van de Ursulinen op het platteland. Alles is hier eerder kleinschalig met een grote groenten- en fruittuin. We ontmoetten er een zuster die 18 maanden in België verbleven heeft en nog goed Nederlands praat. Zij onderhoudt de tuin. Daar was een boarding waar 12 kinderen verbleven. Hier moet nog hard gewerkt worden aan de motivatie van de ouders om de kinderen naar school te krijgen en te houden. Het is hier pas de eerste generatie die school loopt. Na een lekkere lunch reden we verder naar onze slaapplaats onderweg. Omstreeks 17 u kwamen we in Jhingo aan. Ook hier weer een Ursulinenklooster. We werden onthaald als echte vips door honderden dansende en zingende kinderen begeleid door tromgeroffel. Deze kinderen verblijven allen in de hostel. Na een lange dag van 268 km zochten we na het avondmaal ons bedje op. Ook hier is het ’s avonds koud maar overdag zonnig en warm.

Dinsdag 21/01/2020 : Dag 17: Jhingo – Ambikapur

Deze morgen werden we in Jhingo rondgeleid door Sr. Philomena. We bezochten ons project op het dak van het dispensarium. 4 zonnepanelen en 4 batterijen zorgen er voor dat er steeds elektriciteit is. We zagen ook de tuinen, de velden en stallen van het klooster. Op de velden wordt vooral tarwe geteeld. Ook de kinderen hebben hun eigen groentetuin die ze onderhouden. De zusters zorgen voor vele kruiden en gewassen om gebruikt te worden als homeopathische middelen in het dispensarium. Toen we langs het internaat passeerden zagen we kinderen druk bezig met hun bedden op te maken en kleine taken te vervullen. In een slaapzaal stonden meer dan 40 stapelbedden. De kleinste kinderen worden er begeleid door de oudere kinderen. De school start in de winter om 10 u tot 16u, en in de zomer van 7u tot 12 u. Er wordt les gegeven in het Hindi en in het Engels. Er zijn 65 leerkrachten voor 1400 kinderen, meestal jonge leerkrachten. In ht internaat verblijven er ongeveer 500 kinderen waarvan 39 jongens. We kregen een spetterende show aangeboden door alle schoolkinderen. Er was een kleuterklas van 89 kleuters.

We ontmoetten er een gepensioneerde dokter en het is dank zij hem dat het dispensarium open kon blijven.

Na het feest ging Sr. Philomena met ons naar het dorp waar we ontvangen werden in het huis van onze driver. We ontmoetten er enkele plaatselijke boeren en de zuster stelde ons een eventueel project voor: een maaimachine voor zowel de rijst als de graanoogst. Deze machine zou door alle landbouwers van het dorp worden gebruikt en daardoor kunnen ze 2 x per jaar oogsten. Omdat het werk vlugger gaat kunnen ze misschien ook in andere dorpen werken.

Na deze ontmoeting keerden we terug voor de lunch waarna we onze tocht naar Ambikapur aanvatten. Een korte verplaatsing van 42 km bracht ons naar onze laatste stopplaats.

Ook hier weer een groot onthaal door de kinderen van het inernaat met dans en tromgeroffel. Daarna volgde de traditionele voetwassing door de zusters en bij het binnenkomen van het klooster moesten we op matjes van boomblaren lopen. We kregen onze kamers toegewezen, ieder apart, behalve Guido en Agnes.

Voor het eten was er een mooi en bondig dansprogramma door de kinderen van het internaat.

Woensdag 22/01/2020 : Dag 18 – Ambikapur

Vandaag vroeg uit de veren. Wakker geworden met gezang van de zusters in de kapel. Na het ontbijt werden we rondgeleid in de gebouwen van de hostel en de school. In de hostel verblijven er 390 kinderen in de Indian medium en 65 in de English medium. 4 ruimten die vroeger gebruikt werden als eetkamer zijn nu in gebruik als slaapruimte. Tot 40 stapelbedden op 1 kamer staan er zij aan zij. Toiletten voor de nacht zijn binnen bereikbaar, overdag zijn er buitentoiletten. Op de  bovenverdieping zagen wij een grote ruimte waar tafels en banken stonden voor de avondstudie. Deze zijn gesponsord door Wanakkam.  De kamers van het eerste internaat liggen verspreid rondom een grote overdekte binnenkoer waar de kinderen studeren, eten en spelen. Daar was ook een tv toestel waar de kinderen op zondag mogen naar kijken. Wat vroeger het dispensarium was, maar nu gesloten is wegens gebrek aan een arts, wordt nu gebruikt als slaapkamers voor de English medium. Deze kamers zijn kleiner maar de kinderen liggen nog steeds kort bijeen. De internaatkinderen staan onder de hoede van 2 zusters. Na het bezoek aan het internaat bezochten we eerst de Indisch medium school. We zagen grote klassen waar soms tot 93 leerlingen in 1 klas zaten. In de English medium school zaten er minder kinderen in de klas. In totaal komen hier 1800 kinderen naar school. De English medium school is aan uitbreiding toe omdat er plaats te kort is. In alle directielokalen hangen er videoschermen waarop de directrice het gebeuren in de klassen kan volgen en eventueel kan ingrijpen wanneer er problemen zijn in een klas.

Na de rondleiding in de scholen bezochten we de tuinen, duidelijk een stokpaardje van Sr. Philomena. Er staan verschillende planten die ze van hier en daar meebracht van haar reizen in het buitenland.

Tijdens de lunch kwam plots een Vlaming naar ons toe, dolblij dat hij nog eens Vlaams kon spreken. Hij is getrouwd met een Indische arts en woont hier al 15 jaar. Ieder half jaar komt hij met zijn gezin voor 2 maanden naar België.  Hij werkt ook met tribal-kinderen in de brousse 100 km ten noorden van Ambikapur.

Na de lunch nam de zuster ons mee naar een verdeler van landbouwmachines. Daar toonde men ons 2 machines om rijst en tarwe te maaien en te dorsen.

Daarna brachten we een bezoek aan een hindoetempel gevolgd door een bezoek aan het Holy Cross hospitaal. Enkelen van ons waren onder de indruk van de faciliteiten die er waren. Eigenlijk waren alle nodige afdelingen beschikbaar en het was er heel proper. De grote zalen hadden wel geen privacy, sommigen lagen met 6 zonder afscheiding tussen de bedden. Er was ook een heel grote zaal waar meer dan 20 bedden stonden. In de winter is dit een opvangplaats wanneer er veel zieken zijn.

De derde halte van de namiddag was een bezoek aan het noviciaat van de Ursulinen. Daar wonen 4 zusters en 6 novicen. Daar werden we opgewacht met koffie en cake. Ook daar werden we in de tuin rondgeleid.

Als laatste halte brachten we een bezoek aan rijke hindoevrienden van Sr. Philomena. Zij wonen in een ruime woning met veel marmer maar weinig aankleding. We waren wel hartelijk welkom. Ook hier werden we getrakteerd met thee en koekjes. En tot slot moesten we nog het pas gebouwde huis van hun zoon gaan bekijken naast de deur. Ook hier mooie afwerking maar bijna geen aankleding.

Terug op ons logeeradres stond de maaltijd al klaar. Daarna verrasten de zusters ons met een ludiek optreden en nodigden ze ons uit om mee te dansen. Een leuke afsluiter van een fijn verblijf.

Morgen transfer naar Ranchi en Mumbai.

Donderdag 23/01/2020 : Dag 19: Transfer naar Ranchi en Mumbai

Vandaag weer vroeg uit de veren. Al is dat niet moeilijk want er was al kabaal van 3u30 in de ochtend. Er staat ons een lange dag in de jeeps te wachten: helemaal tot in Ranchi. En er is een tijdsdruk want om 19u15 hebben we een vlucht naar Mumbai die we moeten halen.

Sr. Philomena is er gerust op, heeft alles onder controle dus zijn we er ook maar gerust op. De terugweg verloopt weer van klooster tot klooster (voor de plaspauzes), en onderweg heeft de zuster nog voor een uitgebreide picnick gezorgd. En inderdaad, mooi op tijd komen we op de vlieghaven van Ranchi toe waar we afscheid nemen van Sr. Philomena en Sr. Florence.

Vrijdg 24/01/2020 : Dag 20: Mumbai

Vandaag mogen we uitslapen. Geen drukke agenda meer, alleen shoppen. Na het ontbijt gaan we, zonder Wiske die nog wat ziekjes is, de stad in. Met de taxi van het hotel rijden we naar een groot shoppingcenter waar we hopen nog enkele spulletjes voor de Indiashop te vinden. Daarna stappen we met een routeplanner naar een big bazaar. Die routeplanner leidt ons langs de sloppenwijk. Met een temperatuur van 33° en een serieuze luchtvervuiling is het geen aangenaam tripje. Als we daarbovenop Rosette en Agnes niet meer terugvinden die met een tuktuk naar de plaats van de Big Bazaar gingen, en ook de Big Bazaar niet te vinden is op de aangeduide plaats was er even lichte paniek. Gelukkig stopte een vriendelijk meisje met haar brommer om te vragen wat we aan het zoeken waren. Nu blijkt dat de Big Bazaar verplaatst is naar de andere kant van de autobaan en dat we beter een tuktuk nemen om er te geraken. Dat deden we dus maar. Maar daarmee zagen we onze twee dames nog niet. Enkele sms-jes later waren we verenigd aan de Big Bazar die naast een groot shoppingcenter stond.

Zaterdag 25/01/2020 : Dag 21: Mumbai

Vandaag ook een relax dag. Er staat cultuur op de agenda. Met de taxi van het hotel wordt een rondrit geboekt. Op het programma: The gate of India, Dhobi Ghat: de grootste openluchtwasserij ter wereld, Taj Mahal Palace, Victoriastation.

Wiske en Martine, allebei serieus aan het hoesten, blijven in het hotel.

Zondag 26/01/2020 : Dag 22: Mumbai – Brussel

Een vroeg vertrek uit het hotel. Onze vlucht naar Brussel, met tussenlanding in Dubai,  vertrekt om 10u25 en we moeten 3 uur vooraf op de luchthaven zijn.

Na een vlot inchecken en de nodige controles bereiken we na een goede vlucht Dubai, onze tussenstop. Gelukkig moeten we nu onze valiezen niet ophalen. Dit geeft ons de tijd om te genieten van een croissantje met koffie. Veel tijd is er niet over om nogmaals de controles door te gaan.

Eindelijk zitten we aan de gate voor onze laatste vlucht van de reis :  NAAR HUIS !!!!!!! We dromen al van onze thuiskomst en verlangen naar de familie.

Een goede vlucht en tweemaal eten en w tellen af naar de aankomst.

Brussels National Airport, geland!!!!!!!  Na het oppikken van onze valiezen vlug naar de uitgang waar de families ons stonden op te wachten. Het werd een blij weerzien.

We komen nog allen samen in Ons Huis in Woluwe waar nog meerdere vrienden en kennissen ons stonden op te wachten.  We konden genieten van een lekkere pistolee of koffiekoek met een tasje koffie en het heeft gesmaakt.

Moe maar voldaan gingen we naar huis. Het was een zware reis maar zoveel positieve ervaringen, de ontmoetingen met de verantwoordelijken en de mensen,  het zien van onze afgewerkte projecten, de immer lachende kinderen, de zon, de geuren en kleuren van India…… Het heeft ons weer diep geraakt. Deze reis zal ons nog lang bijblijven en geeft ons weer de moed om door te gaan.

Bedankt WANAKKAM.