WANAKKAM vzw

WANAKKAM INDIAREIS 2016

Reizigers :  Jan, Rosette, Jos , Wiske, Martine en Marleen

6 januari 2016
Het is zover ! Na weken van voorbereiding komen we samen op de luchthaven in Zaventem om te vertrekken op onze Indiareis.
Voor Rosette en Jan wordt dit de 8ste reis, voor Jos en Wiske de 5de en voor Martine en Marleen de allereerste. Vol verwachting kijken we uit naar wat toch wel steeds een avontuur mag genoemd worden.
Met de overige leden van het team, Roger Mertens, Roger en Wiske, Guido en Agnes, Jef en de familie Lebegge drinken we er nog een glaasje of een koffie .
Eindelijk is het tijd, we nemen afscheid. Tot binnen 3 weken, WE GAAN ERVOOR!
We vliegen met Ethiad naar Abu Dhabi en vertrekken zoals gepland, om 20u30 voor een 6 uur durende vlucht. Afstand : 5.430 km. De vlucht verloopt perfect.

 

7 januari
We komen aan in Abu Dhabi om 6u20 – plaatselijke tijd. Het vliegtuig zit volledig vol.
We hebben tijd om iets te drinken en wat rond te slenteren in deze hypermoderne luchthaven. Na het afgaan van een alarm moet iedereen het gebouw verlaten, we wachten buiten tot het gevaar geweken is. Om 8u25 vertrekken we voor onze 2de vlucht met JET AIR van Abu Dhabi naar Hyderabad; Afstand : 2.585 km. Smalle zetels, vol met mannen (slechts 10 vrouwen) blijkbaar zakenmensen.
Om 12u20 landen we in INDIA. Buitentemperatuur is 28 graden. Na wat heen en weer gevraag bij de immigratie, ze willen absoluut het adres van ons verblijf op hun papieren, Guntur DSSS volstaat blijkbaar niet….mogen we door en gaan onze valiezen ophalen . Alles O.K., ze zijn er allemaal.
Op naar onze laatste vlucht, met Air India vertrekken wij om 16u10 van Hyderabad naar Vijayawada, een 40 minuten durende vlucht . We komen aan in Rajiv Gandhi luchthaven om 1700 uur. Heel comfortabele vlucht, niet volzet.
Aankomst Vijayawada. Father Rayapu Reddy en een deel van zijn staff staan ons op te wachten. Hartelijke welkom. Valiezen inladen en we vertrekken met 2 auto’s naar het Guntur Diocees centrum, een 40 minuten durende rit. We herkennen onmiddellijk het getoeter van de claxons en moeten toch weer wennen aan de ongelooflijke rijstijl van de Indiërs.
Na het toewijzen van onze kamers, Rosette , Jan, Martine en Marleen slapen in het centrum. Jos en Wiske moeten naar een naburig hotel, even opfrissen en avondmaal met Fr. Rayapu Reddy. We herkennen de plaats. Na de maaltijd tijd voor een welverdiende nachtrust. Voor onze groentjes de eerste nacht op de plank slapen.

8 januari
8,00 u : Ontbijt : toast, jam, noedels, fruit…..
Na het ontbijt hebben we een vergadering met de staff. Het wordt de traditionele “ welcome “ met bijhorende garlands en sjaals.
De verschillende verantwoordelijken geven uitleg over hun werk en specifieke taken.
Ze werken vooral rond de volgende onderwerpen :
1. Onderwijs
2 Vocational training
4 Skill training
5 Vrouwenopleiding
6 Sanitair
7 Housing programme
8 Water programme
9 Noodhulp
We vertrekken op projecten –bezoek.
We worden ontvangen door Fr.Showry in zijn huidige parochie. Nieuwe grote kerk.
Hij verontschuldigt zich dat er niet is doorgewerkt aan bepaald project maar de priester is gestorven. Hijzelf is verplaatst en het is nu zijn probleem niet meer. Hij komt nogal verward over. Op onze vraag waarom hij niet meer geantwoord heeft op onze mails en niets meer van zich heeft laten horen krijgen wij geen duidelijk antwoord.
We gaan de projecten bezoeken.
Eerste halte :Project 13/05 – Father Showry.
“Bouwen van 2 waterputten en machinekamer voor de elektriciteit.
We zien een groot terrein, eigendom van het diocees, met daarop 2 ongebruikte waterputten en een machinekamer die leeg is. Het onkruid werd blijkbaar verwijderd.
PROBLEEM : Er is geen electriciteit, die moest zogezegd door inbreng van de bevolking en door de regering geregeld worden. De overheid zegt dat de grond eerst moet bewerkt worden? De dorpelingen kunnen en willen zo de grond niet bewerken. Er is blijkbaar onvoldoende coördinatie geweest en de bevolking misschien niet goed gemotiveerd. Wij kunnen er alleen maar naar raden.
Fr. Showry heeft gedaan wat in de projectaanvraag stond maar door slechte of geen communicatie, of door slechte of geen afspraken staat dit mooie project te verkommeren.

We rijden terug naar het centrum voor onze lunch.

Na de middag vertrekken opnieuw voor de volgende projecten :

Project 14/07 – Shelters voor de vissers.

Deze shelters zijn degelijke kleine huisjes voor de vissers-families. Er wonen 67 families en er zijn 57 kinderen. We krijgen een bijzonder hartelijke “welcome.” Deze eenvoudige mensen zijn gelukkig, ze hebben nu degelijk afgewerkte huisjes. Ze werden gebouwd aan de andere kant van de weg, wat verder weg van het water. Dit voorkomt overstromingen.
De mannen zijn enthousiast en tonen hun boten en hun manier van vissen.
Verderop zien we ook twee aangelegde opvangputten voor water.
De mensen vragen om een klein schooltje voor hun dorp. De kinderen moeten nu 5 km lopen naar de lagere school. Er woont een leerkracht in het dorp.

We rijden verder en pikken opnieuw Fr. Showry op voor zijn tweede nog hangend project.
14/01 Huizenbouw – afwerking van de huizen – Mother Theresa’s Colony, Tadikonda mandal.
Deze huizen zijn nog altijd niet afgewerkt en staan er verlaten bij. Hij zegt dat hij nog steeds ons geld heeft.
Hij neemt definitief afscheid van ons, na nog eerst overhandiging van doeken en ontvangst in kleine kerk met enkele mensen. Hij beseft dat we niet tevreden zijn en we vertrekken met een dubbel gevoel..

We keren terug naar het centrum, krijgen thee.
Om 18u avondeten : soep, rijst, noedels, kip, vis hotte sausjes, curd, brood en dessert.

20 uur: Bespreking van de bezochte projecten van de dag. Bij het binnenkomen in het bureel van Fr. Rayapu beleven we de grap van de dag. Marleen ziet een hagedis kruipen op de muur naast de foto van de bisschop. Op de vraag wat is dat ? krijgen we als antwoord van Fr; Rayapu wijzend naar de foto : Dat is de bisschop ! ( hij had duidelijk de hagedis op de muur niet gezien ) Algemeen gelach, sedertdien zagen wij nog regelmatig bisschoppen in de kamers.
Jos trekt zich terug om een verslag voor het thuisfront te schrijven.

9 januari

7u30 Ontbijt
8u15 Vertrek naar project 14/05 – Persoonlijk project van Fr. Rayapu Reddy – 5 waterputten voor kleine nederzettingen en slum-dorpen.
We rijden naar “Our Lady of Mount Carmel”, een bedevaartsoord gelegen aan Mount Carmel, te vergelijken met Scherpenheuvel. Dit is één van de twee grootste parochies van het diocees. Een 150 jaar oude kerk, zeer goed onderhouden. We zagen er een kunstwerk van een kerststal die door de jonge onderpastoor werd gerealiseerd. Stichter is Pater DECK, uit Duitsland. We zien de plaats waar de openluchtmissen doorgaan.
Juni is de bedevaart maand bij uitstek, Zo’n 100.000 pelgrims komen dan hier naartoe.

Rond het compound staan grote scholen, bv meisjesschool 1000 leerlingen. De parochieschool voor jongens en de meisjesschool gerund door de St. Ann’s Sisters.
We zagen 1 waterput voor de school en 1 waterput voor de bedevaarders.
De 3 overige waterputten hebben we niet gezien deze liggen in dorpjes te ver af.

We rijden verder naar Project 13/17 Don Bosco School en boarding in RAYAVARAM Mineral water plant, pijpleidingen vanaf grote bestaande watertank van 50.000 L. naar overal in de school, in alle klassen is er drinkbaar water. Ook water voor de hostel.
De dorpelingen kunnen hier aan de poort van de school nu gratis water krijgen.
We deden hier ook in de tweede fase de herstelling van de motor.
Father Bala Naveen is een gedreven priester en directeur.Dit project is volledig in orde.
Er wordt op dit ogenblik gebouwd aan een sanitaire blok voor de meisjes.

De kinderen hadden verlof maar een aantal was toch voor ons samengekomen. Jos zingt voor de 1ste maal zijn ABE NONO

Om 13 uur vertrekken we naar Project 14/06 – Project van Fr. Rayapu, Home voor de ouderlingen.
Dit is duidelijk een lievelingsproject van de Father. De ouderen verwelkomen ons en we krijgen een lunch.
Deze home wordt volledig gerund door vrijwilligers – een 90 tal. Er zijn 3 beroepsmensen, verplegers, die door GDSSS worden betaald. Zij gaan ook naar de dorpen.
Er verblijven op dit ogenblik 20 vrouwen en 10 mannen. De jongste is 64 jaar en de oudste 94. Ze komen allen uit het Guntur District.
We krijgen een volledig programma met en door de ouderen. Welcome, garlands, sjaals. Maar ook zang en dans. Daarna worden de jarigen van de maand gevierd. Ook Jos wordt gevierd, we eten samen taart.
De meegebrachte schorten van Mevrouw Pauwels uit Zaventem worden overhandigd, ook de mannen komen passen en natuurlijk samen op de foto. Het is groot feest!
De mensen zien er gelukkig uit en worden goed omringd. Na een laatste tasje thee nemen we afscheid.
Al het materiaal dat door Wanakkam werd betaald is er en alles draagt onze naam, kasten , stoelen, tafels ,looprekken enz. Mooi om te zien.

Dit huis wordt gehuurd en is niet meer zo jong. De Father vertelt ons dat ze met een nieuwbouw zijn gestart, we bezoeken de werf. De grond werd geschonken door een man die in de gevangenis gezeten had. Aan Wanakkam zal waarschijnlijk een wasmachine en zonnepanelen worden gevraagd..
Naast de nieuwbouw waren vrouwen op een groot chipeper veld , de gedroogte pepers aan het sorteren. Een rood tapijt, mooi om te zien, blakend in de zon.

We racen met onze twee wagens huiswaarts. Zo’n 150 km. Onderweg zien we, rijstvelden, chilipepers, katoenvelden waar de mensen aan het werk waren. Ook enorme wagens met katoen en stro. Onnodig te zeggen dat onze fotograaf in zijn element was, hoewel er voor hem veel te vlug gereden werd en hij zodoende niet genoeg foto’s kon maken..

Om 18u30 – aankomst GDSSS.
19u15 Avondmaal + evaluatie met Fr. Rayapu.

We houden nog een evaluatie van onze projecten en zijn blij dat we naar ons bed kunnen.

10 januari – Zondag

We gaan naar het klooster bij de Zusters van de orde Jezus, Maria Jozef, waar Father Rayapu de mis zal opdragen. Het is een home voor oudere zusters.
Na de viering krijgen we thee bij de zusters en hebben er een gezellige babbel.

8u30 Ontbijt in het centrum.
Omdat het zondag, is er vanmorgen een toeristische uitstap voorzien. Met de verantwoordelijken van de staf brengen we een bezoek aan het Archeologisch museum.
We bezoeken in AMRA BATHI een Boedistische tempel gevolgd door een bezoek aan een Hindoetempel. Daarna nemen we de overzet over de Krishna River en verblijven even aan de overkant. Het is broeiend heet. Jos had al een paar keer zijn lievelingsvogel The Kingfisher gemist omwille van de snelle vaart van de drivers. Deze morgen verzekerde Fr. Rayapu ons dat we die vandaag zeker te zien zouden krijgen.

We vatten onze terugweg en komen om 13u in het centrum aan.
13uur :Middagmaal, zoals steeds rijst, curry, gebakken kip, vis en gelukkig ook curd om het pikante wat weg te nemen. En wat blijkt : Hier is onze KINGFISHER, de Fr. had voor ons lekker bier gezorgd, zie zijn uitspraak van vanmorgen, belofte nagekomen!!! Dessert fruit : onze dagelijkse banaantjes, appelsientjes, druiven
En omdat het zondag is worden we getrakteerd met een ijsje.

Tijdens het middagmaal komen 2 Zusters ons opzoeken van de orde van St. Ann. De Father stelt voor om samen met hen hun tehuis voor gehandicapte kinderen te bezoeken, vlakbij.
We treffen er een gedreven Zuster met probleem – kinderen aan. Zowel fysische- als mentaal gehandicapte kinderen. Ook kinderen met autisme en doofstommen. We begrijpen niet hoe de zusters dit allemaal aankunnen. Het huis is oud en vervallen. Een droevige bedoening.
Ze tonen ons het werk van de kinderen, ze maken kerstkaarten met naald en draad. We kopen er honderd voor volgend jaar.
Bij het buiten gaan zien we een zuiveringsinstallatie. Jos merkt op dat dit toch wel positief is.
De zuster kijkt ons droevig aan en zegt dat er een probleem is en dat de installatie moet hersteld worden. Er is echter geen geld voor en dus kopen ze nu het drinkwater aan.
Bij het afscheid vraagt ze ons “Help ons a.u.b.” …Dit was zo schrijnend dat er prive geld werd gegeven voor de herstelling van de waterfilterinstallatie.
Eenmaal buiten toont de Father ons de bouw van het nieuwe tehuis voor deze kinderen. Ook hier zien we dat Father Rayapu deze home weer erg ter harte neemt.

Om16 uur hebben we afspraak met 3 Fathers.

Project 15/04 Fr; Bernardhia : slow sand filter
Project 15/02 Fr. Benny (i.p.v. Fr. Denisà – bouw van een plaats voor een waterzuivering
Project 15/10 Fr. Joseph Maria – bouw van een schooltje

De priesters geven uitleg aangaande de stand van zaken van de projecten.

15/04 – Gebrek aan water, dorp met 70 families.- filter – voor 1000 L waterput
15/02 – Men verwacht dat de werken nog 2 maanden zullen duren – water zal verkocht worden aan 3Rs per kan van 20L.
15/10 – Klein schooltje voor 50 kinderen
Na de meeting met de Fathers zijn we vrij en lopen even de blok om. Op de drukke baan zien we tal van kleine verkooppunten, kleine markt. We kopen er een paar gedraaide katoenen sjaals. Hierna gaan we iets drinken in de bar van het hotel waar Jos en Wiske logeren.
De obers verstaan blijkbaar geen Engels, ons drankje bekomen was niet evident.

19uur Avondmaal met Fr. Rayapy Reddy. Na het eten evalueren wij de projecten samen met de Father.

We bespreken de 2 probleem-projecten van Fr. Showry.
Voor het terrein met de waterputten zonder elektriciteit belooft hij naar een oplossing te zoeken. We zagen onderweg ook waterputten gevoed door zonne-energie, misschien een oplossing?

Voor het tweede project van huizen, stellen wij Father Rayapu voor dat voor ons het geld 450.000 Rs, dat Fr. Showry nog heeft, terug moet komen naar Guntur DSSS. We kunnen er niet op vertrouwen dat Fr. Showry dit nog klaar krijgt. Father Rayapu belooft erover te spreken met zijn bisschop.
De Father zegt dat er inderdaad problemen waren met Fr. Showry, zijn administratie bleek niet in orde, dit was de reden dat hij na 5 jaar zijn post als Directeur van GDSSS moest verlaten.

Nog enkele wetenswaardigheden die we vernamen van Fr. Rayapu

De armste hebben recht op 100 dagen werk per jaar. De meesten worden aan het werk gezet bij wegenbouw enz.

Deze armste krijgen van de sociale dienst een witte of roze kaart, naargelang hun situatie.
Samenstelling van het gezin, bezit huis met dak enz…Ze krijgen dan een tegemoetkoming, ook voor rijst, groenten. De elektriciteitsprijzen worden eveneens aangepast volgens hun status. ( per aantal lampen )

Aantal jaren dienst van de Fathers op dezelfde plaats : 5 jaar;

Voor de Directeur van een MSSS is het 6 jaar.

Father Rayapu vindt dat de toestand van de armoede in het algemeen is verbeterd.

Wij hadden een zeer goede ervaring met Fr. Rayapu Reddy. Het is een correct en geliefd man, zo zagen wij het bij de ouderlingen en de minder-validen. Hij is van opleiding advocaat.
Hij kent zijn dossiers en is er mee begaan. We houden hier een goed gevoel aan over.
Het wordt nu wachten op een nieuwe bisschop.

De stad Guntur wordt de hoofdstad van het district. Men is er overal aan het werk, wegen, gebouwen, huizen. De skyline is totaal veranderd.
Zoals overal in de steden wordt het verkeer het grootste probleem. Het aantal auto’s is enorm toegenomen. De smog hangt over de stad, we vragen ons af hoe dat verder moet.

 

11 JANUARI WE VERLATEN GUNTUR – TRANSFER NAAR WARANGAL

8u Ontbijt
9u We nemen afscheid. Vertrek naar Warangal
De jonge driver Goopi zal ons met de jeep van GDSSS naar Warangal brengen. 290 km. Onderweg rijden we over de Krishna River in Juhara.
Het wordt een 5 uur durende rit. Non-stop slingeren en wroeten door de steden en racen op de autosnelwegen, ja die zijn er ook en soms met 4 rijvakken.
Om 14 u – Eindelijk in WARANGAL. Maar nu wordt het zoeken naar het juist adres. Dit is hier niet gemakkelijk, er zijn haast geen straatnamen of wijkborden. Na veel vragen en telefoneren zien we plots Fr. Viyaja Paul op de brommer die ons naar onze basis zal begeleiden.
We logeren deze keer in het Bisschopshuis, prachtig gelegen in een oase van groen midden in de stad. We ontmoeten er een oude bekende. Father Leeno staat ons op te wachten.
We krijgen een late lunch in de refter, het is intussen 15u. Father Leeno blijft bij ons.
Daarna installatie in onze kamers en rust. De kamers zijn sober zoals we het kennen, bed met houten plank en dun matrasje. Badkamers met pot-douche.

1ste PROBLEEM : Tijdens de siësta heeft Jos op zijn bril gelegen. Montuur naar de vaantjes.
16 uur: Bij de tea-time vragen we naar een oplossing voor het bril probleem. Binnen het kwartier staan 2 mannen van de staf, een driver en een tolk klaar om met Jos en Wiske naar de stad te rijden naar een optieker. Nieuw montuur gekozen en bril zal binnen het uur hersteld zijn.
We rijden terug naar onze verblijfplaats, onze tolk zal de bril wel gaan ophalen. Van service gesproken.

18u45 : Samenkomst. Father Leeno gaat met ons het gebouw rond en toont ons heel fier de laatste realisatie van LODI. Een flatgebouw met winkels. Met de huuropbrengst van dit gebouw wordt het personeel van LODI betaald. Het grote winkelcomplex is zeer goed verhuurt , zodanig dat binnen 7 jaar de aangegane leningen volledig zullen terugbetaald zijn.

Daarna komen we samen in het appartement van Fater Leeno om er samen met Fr. Paul en enkele andere jonge priesters te worden verwend met bier en andere drankjes en hapjes. Het wordt een uitgebreide kennismaking van ons team voor de nieuwe Directeur, secretaris en ander personeel.

8 uur: Avondmaal bij de Adoration Sisters. Een lekker buffet met spaghetti Bolognaise, kip, rijst en puree, worteltjes en boontjes. Dessert : fruit.
Een zuster heeft blijkbaar een aantal jaren in Italië verbleven, vandaar de pasta. Ze worden meteen door ons gedoopt als de “spaghetti zusters”. De zusters zitten met ons aan tafel en hebben veel plezier.
Tot slot zingen we nog “peace” en gaan ons bed opzoeken. Het zal wel lukken na zo’n dagje, zelfs op een plank.

12 januari

8 uur : Ontbijt in het Bisschop’s house.
9u30 Vertrek naar de projecten. Ook hier rijden we met 2 wagens, kwestie van op ons gemak te zitten. We hebben het vroeger wel anders meegemaakt.
Het heeft hier in Warangal en omstreken al 3 maanden niet meer geregend. Alles ligt onder het stof, de mensen en de natuur snakken naar water.
1ste stop: We bezoeken één van de dorpen van ons project dat we samen met Caritas, de Vlaamse Regering en Lodi hebben gerealiseerd. Het dorp SHIVUNIGUTTA THANDA. Hier leven 25 families van de Thanda stam. De meeste mensen zijn landbouwers. (een 70 tal)
Er zijn niet al te veel mensen aanwezig bij de welcome. De meesten zijn waarschijnlijk gaan werken. De huisjes zien er goed uit, proper dorpje. Vraag van Jos: “Wordt het regenwater opgevangen van de daken?” Antwoord : “Ja, maar slechts op 2 plaatsen”. Er zijn ook 12 toiletten voorzien. Jos ziet dat de sanitaire blok al aan het barsten is. We vragen ons af hoe de opvolging gebeurt door Lodi, bv. bij herstel waterpompen enz. We krijgen hier later een antwoord op. Bij de jeugdwerking van Lodi worden jongeren opgeleid om dit soort herstellingen te doen.
Het dorp heeft heel proper regenwater dat gebruikt wordt als drinkwater. Het water uit het waterbekken wordt gebruikt als voorraad bij droogte. We blijven doorvragen hoe regenwater drinkwater kan worden. Blijkbaar zijn er bepaalde goede mineralen aanwezig in dit water, het blijft voor ons niet echt kunnen maar het zal wel ok zijn zeker.
We bezoeken ook de River Pram Ponds, in MADUPARAM, Spaarbekkens voor irrigatie.
We vertrekken naar het volgend project : The Sacred Heart School in Kanchanapally, hier sponsorden we een Mineral Water Plant. We worden er verwelkomd door de jonge parochiepriester Chinnapa Reddy en krijgen er lunch.
Na de lunch begeven we ons naar de school. 620 kinderen en hun 25 leerkrachten zitten in blokken buiten op de speelkoer in de schaduw van de bomen. Het is warm. De opvolgster van Sr. Lucy is Sr. Arockian sedert 1 jaar.

We worden hartelijk ontvangen met een echte Swaget met alles erop eraan, welcome, garlands, sjaals enz.
Daarna zang en dansen door de leerlingen. Jos kan op het einde van de viering weer eens zijn ABE NONO boven halen tot groot jolijt van de massa kinderen. We nemen afscheid en op de valreep komt de jonge priester Chinnapa Reddy nog met een vraag; Hij had een project ingediend bij Wanakkam dat werd afgekeurd. Het gaat om de vernieuwing van de grote watertoren die zich bevindt naast de kerk. Dit water moet dienen voor de dorpelingen. Het werd afgekeurd wegens te duur. 600.000 Rs. We stellen de Father voor om het bedrag op te splitsen en een tweede sponsor te zoeken. Hierna kan eventueel weer een nieuwe aanvraag worden ingediend.
Op naar het volgend project : De Archbishop Thumma Bala School. Ook hier zorgde Wanakkam voor een Mineral Water Plant. Een school met het Engels als voertaal. Een school met 450 leerlingen en 23 personeelsleden. Hier komen veel arme kinderen naar school. De eerste zuster die ons staat op te wachten is ons aller Sr. Leelamma, dolgelukkig om ons allen weer te zien. Het is hier dat er een klooster is van de Handmaids of Mary waar ze nu te gast is voor ons bezoek.

De verantwoordelijke priester is Father Inna Reddy, deze Father was al verschillende malen in de U.S.A. en weet blijkbaar van wanten. We krijgen een swaget van de kinderen en hearty welcome alles in goede banen geleid door de H.M. Sisters.
De Father wenst tot slot de kinderen een goed verlof toe. Het is PONGAL of Nieuwjaarsfeest, 3 dagen om te vieren in India. Nieuwjaar, dag van de familie en dag van de dieren. Vandaar dat de koeien er met beschilderde horens en sommige volledig opgesmukt bijlopen. De kinderen zijn uitgelaten en komen ons één voor één Happy Pongal wensen. Ze vertrekken met de bus of met de kleine Tuf-tufkes huiswaarts.
Wij worden opgevangen in het klooster bij de zusters en krijgen er een eenvoudig avondmaal samen met Sr. Leelamma en Father Inna Reddy.

De priester is heel fier om ons het nieuwe klooster van de zusters te tonen. Het is een prachtig gebouw met moderne kamers, kapel, keuken enz. alles erop en eraan. De priester heeft hier blijkbaar de leiding bij de bouw.
Ook hier kan onze Jos het weer niet laten om op te merken dat men weer onvoldoende rekening heeft gehouden met de opvang van het regenwater en dit in aanwezigheid van de architect !!! In afwachting dat het eten klaar is, wat nog wel even duurt, hebben we een gezellig onderhoud met Sr. Leelamma. Ze maakt zich ook zorgen omwille van het geld dat niet is toegekomen.
Na het avondeten en afscheid, bijzonder zwaar voor onze Sister keren wij terug naar het Bisshop’s house en komen pas om 21.30 uur toe. Slapen na een vermoeiende dag.

13 januari

8u Ontbijt

9.00 Meeting met de coördinators en leiders van de vrouwengroepen.
Meeting met de staf – leden. Welcome, garlands enz.

Presentatie – power-point van het werk van LODI.

19 personen in het bureel, 60 mensen – veldwerkers.

Vrouwenbeweging : 3115 katholieke leden, Fathima Federation : 2.625 vrouwen
1039 dorpen in Warangal – 897 in Karimnagar.

Landbouw : Nieuwe methode van rijst telen, met meer opbrengst en minder water door een verfijnd irrigatiesysteem.
Biologische manier van werken zoals het opvangen van de insecten ipv pesticiden.

I.G.A. Mensen krijgen een lening om te starten en betalen maandelijks af.
Men werkt hier met globale programma’s die gesteund worden door o.a. Italië en Duitsland.

Jeugdafdeling : krijgen onder meer opleiding voor het herstellen en onderhoud van waterpompen enz.

11u. Vertrek naar de projecten.
Project 14/03 Melkkoeien – Fr.Joseph Tathikonda. Dharmasagar parish en Keshaunagar. 20 koeien in één dorp en 10 in het andere dorp.

Welcome, getuigenissen van de vrouwen die een koe kregen.
De koeien geven gemiddeld 6L melk per dag aan 35 Rs per L. Investering 500tot 1000 Rs eten als er geen gras is. Sommigen hebben tot 3 of meer koeien.
De vrouwengroepen sparen op de bank 100Rs per maand. Er is ook een onderlinge solidariteit.
De prijzen van de koeien variëren naargelang het aantal L. maar ook naargelang het vetgehalte van de melk. Zo zullen de duurdere buffalo’s meer en beter melk geven dan de andere koeien.
Het is in ieder geval bewezen en de vrouwen getuigen erover dat dank zij deze koeien hun levensstandaard enorm is verbeterd. Kinderen kunnen naar school, ze kunnen sparen enz..
Ze zijn dan ook uiterst gelukkig en dankbaar.

13u15 Lunch in de hoofdparochie. We sponsorden hier en Mineral water plant voor de boarding.(52 jongens).

Daarna Koeienproject 2de dorp, REDIDIPALEM. – Father Jaya Prathab en Father Sunil ( de nieuwe en de oude priester van de parochie ) Father Jaya Prathab deed studies in U.S.A en spreekt prachtig Engels, voor ons een opluchting.
Ontmoeting met dynamische vrouwengroep – verantwoordelijken van de kristelijke vrouwengroepen. Elke maand vergaderen zo’n 2000 vrouwen in het diocees. 1 x per maand komen ze samen in de parochie om hun problemen te bespreken.
De 13de van de maand komen de verantwoordelijken verslag uitbrengen bij LODI.

16u30 We bezoeken project 13/14 – Huizenbouw. Father Kumar en Father Vincent.
2 huizen in 1 dorp – 2 in het 2de dorp. We zien tamelijk grote huizen en lopen door het dorp.

Terug thuis om 19u20

20u.00 Avondeten met de Bisschop himself.

We gaan slapen na nog even overleggen , na alweer een goed gevulde dag.

14 januari PONGAL

8u Ontbijt

8u45 Vertrek naar Singaramparish – Father Kasu Mareddy – koeien
40 families, 4 priesters.
16 koeien verspreid over verschillende dorpjes. We zien een proper dorp en een kerk die men aan het restaureren is. Families tevreden met de koeien. Warm welcome.

Volgende stop REDDIPALEM Project 13/13 – koeien – Huidig parochiepriester : Fr.Jaya Prathab + Fr. Sunil,, de voergere parochiepriester die het project destijds had aangevraagd. We krijgen er een lunch. Daarna de koeien gaan bekijken. Ook hier weer valt het project goed mee, de mensen zijn er gelukkig mee.

15.00u Vertrek naar Pasara parish – Project 13/14- huizenbouw.
We zien 2 huizen in 1 dorp en 2 huizen in het tweede dorp.

We vertrekken als het al donker is. Op het einde van onze terugweg, dicht bij het Bisschopshuis stopt Father Vijaya Paul nog even om vlug goedendag te gaan zeggen in het centrum voor sero-positieve Aids wezen. Ze worden er verzorgd door de Zusters Franciscanessen of Mary. We waren hier vroeger ooit al eens op bezoek met Fr. Raja.

Om 20 uur thuis., vlug opfrissen en “ supper “ bij de Spaghetti zusters. We hebben vandaag 241 km gereden lans kleine baantjes.
We zingen nog “Wees gegroet O Sterre” en nemen afscheid van deze lieve zusters. Bedtime!

15 JANUARI TRANSFER NAAR KARIMNAGAR.

8u; Ontbijt

Afscheid nemen van de mensen van LODI, vooral van onze gehandicapte vriend.

9u30: Met 1 wagen, chauffeur Fr. Paul en de jeep van Lodi met driver Shankar rijden we naar Karimnagar. Onderweg zullen we nog 2 maal stoppen om projecten te bezoeken.

10u30 Aankomst in Javagiri – Project 14/04 – Father Anil.
Grote welkom met trommels en gezang. In de kerk getuigen de vrouwen, soms heel schuchter over hun beter leven dank zij de koeien. Fr. Paul maakt er een soort van interview met vragen en antwoord van. Na de gebruikelijke speeches trekken we verder.

Volgende stop – Project 14/14 Mineral waterfilter . – Father Maria Joseph in het dorp Jammikunda. We bezoeken de St.Thomas High School. School met 600 kinderen en 60 jongens in het internaat. Wegens Pongal vankantie zijn de kinderen niet aanwezig.
Wij krijgen lunch. Hierna bezoeken wij het internaat.

13.30 We bezoeken het dorp Jammikunta
– MWF

De filter staat onder een grote watertoren. Enkele mensen verwelkomen ons en leggen uit dat ze vroeger 3 km moesten lopen voor drinkbaar water. Ze zijn heel blij met ons project. De filter werd ingehuldigd in augustus 2015. De mensen betalen 5Rs voor 20L water. Deze opbrengst dient voor het onderhoud.

En nu naar Father Raja’s plaats. GODAVARIKHANI waar we aankomen om 16uur. Het ligt 3 uur rijden van Warangal. Het is een grijze tristige mijnstreek, koolmijnen voor de grote elektriciteitscentrale. Het is er erg stoffig en niet zo gezond om te leven.

Aan de poort, op de oprit die prachtig versierd is staan 2 rijen met vrouwen om ons te verwelkomen. Het zijn de vrouwen die een vakopleiding volgen.

Het wordt een warm weerzien met Fr. Raja die heel gelukkig is om ons te zien. Na een kort gesprek met hem in zijn pastorie worden onze kamers toegewezen. Jan en Rosette zullen bij hem in de pastorie slapen. De overige in het klooster bij de zusters op dezelfde compound.
Martine en Marleen worden gescheiden, Marleen krijgt een chambrette boven en Martine een optrekje beneden in de gang. Jos en Wiske moeten buiten in een soort paviljoen slapen. Dit werd nog in alle haast in orde gezet voor ons verblijf. De gebruikelijke bedden met plank en dun matrasje en de typische badkamer met pot-douche. Van zodra Jos en Wiske in de badkamer komen horen ze een hondengeblaf en gehuil van jewelste. Ja, we moeten slapen naast de waakhonden van de zusters die hier s’ nachts de wacht houden. We hebben er geen al te goed oog in.

We moeten onmiddellijk mee naar het eerste verdiep in de school waar we de vrouwen aan het werk zien bij hun naaiopleiding. Ze tonen ons allen heel fier hun patroonboeken met allerlei modellen voor kinderkleding, deze hangen hier ook ten toon aan de muur.

Daarna komen we benden samen in een zaal met 90 vrouwen. Welcome zoals gewoonlijk.
Ze zingen en komen getuigen hoe dankzij deze vakopleiding hun leven totaal is veranderd.
Na 6 maanden opleiding krijgen ze een diploma en kunnen ze zelf aan het werk als naaister.
Tijdens de bij momenten emotionele getuigenissen horen wij dat niet enkel de opleiding maar vooral ook het samen delen en uitspreken van hun problemen, de onderlinge solidariteit en steun voor hen een ware zegen is.
Ook de lesgeefster wordt heel hartelijk bedankt en is erg emotioneel in haar speech. Ook wij zijn onder de indruk , het was een zeer deugddoende ontmoeting voor ons allen.
Op het einde kwamen ze los en moesten we met iedereen op de foto. Er was zelfs een beroepsfotograaf aanwezig. Voor ons was het een beetje teveel lof, maar zij zijn gelukkig en dat doet deugd

Hierna zitten we nog even samen met Fr. Vijaya Paul alvorens hij zijn lange terugrit aanvangt (3u) het is ondertussen al donker aan het worden. Hij wacht nog om afscheid te nemen van Fr. Raja die ondertussen een mis is gaan doen in een naburig dorp.
We hebben een goed gesprek, Father Paul die in het begin een beetje afstandelijk overkwam heeft ons leren kennen en wij hem. Hij is ook vol lof over zijn goede vriend Fr. Raja die een goede vriend van hem is die tevens gewezen directeur van Lodi was.
We hebben een heel goed gevoel bij deze Fr .voor verdere samenwerking
De Father neemt afscheid en keert terug naar Warangal waar hem nog heel veel werk te wachten staat voor de Gouden Jubilee van LODI binnen enkele dagen..

We krijgen een goed avondmaal bij de zusters. Een lekkere champignonsoep en goede groentjes. Deze reis werden we reeds een paar maal verwend met bloemkool en ook af en toe zelfs aardappelen bovenop het traditioneel Indisch eten.
Nu bedtijd, slaap-wel. Jos en Wiske en ook Martine slapen dus dicht bij de hondjes. We zullen ze een paar keer horen als ze s’ nachts op de compound lopen. Rond 5 uur s’morgens worden ze teruggebracht naar hun hok en krijgen ze eten met het nodige lawaai natuurlijk.
Na navraag door de zusters of we goed geslapen hadden, begrepen ze het probleem. De honden werden elders geplaatst en zodoende was onze nachtrust een stuk beter.

16 januari

8u Ontbijt bij onze Zusters. Ze doen bijzonder hun best

9u; Vertrek met Fr. Raja + Jeep en driver van Lodi die bij ons blijft in Karimnagar
De stad Godivarikani telt 600.000 inwoners.

9u50 Eerste stop : St. Mary’s High School – Directeur : een oude bekende : Fr. Sunil
Er zijn 1.100 leerlingen in de school uit 37 dorpen, waarvan slechts een klein aantal kristenen, alle godsdiensten zijn hier vertegenwoordigd. Sedert 2002betalen ze hier minder schoolgeld en krijgen een goede educatie. We deden hier vroegen een mineral water plant. Hij vraagt ons nieuws aangaande een projectaanvraag van augustur 2014 voor meubilair. Er zou geen antwoord voor gekomen zijn. We nemen de aanvraag mee en beloven antwoord te geven hieromtrent bij onze thuiskomst.
Hier zien we de foto hangen van de oude Italiaanse pater die we toen in de school hebben gezien. België, Eddy Merckx was toen zijn uitspraak. De pater is inmiddels overleden en hangt bij de fotogalerij in het Bisschopshuis.

We vertrekken naar Krupa Bhavan. Onderweg zien we steenbakkerijen. Jos spreekt af met zijn goede vriend de driver, om hier even halt te houden. Men vertelt ons dat deze mensen, steenbakkers allen uit Orissa komen als seizoenarbeiders. Onze driver heeft een heel goed zicht en speurt voortdurend naar de Kingfisher voor Jos. En ja, hij heeft hem gezien, de Jos natuurlijk overgelukkig. Hij ging niet naar huis alvorens hij die foto had, zei hij. Dus wij nu allen tevreden. Ook Shankar is fier en happy.

Om0 komen we aan in Dacharam – ons project JA/31 – Krupa Bhavan.
We zijn blijkbaar nog iets te vroeg, de kinderen zijn nog aan het repeteren voor hun dansjes
Hartelijk welkom door Sr. Diana Lasrado, de nieuwe Directrice. We krijgen iets te drinken.
De zuster vertelt dat het met de kinderen goed gaat. De oudste in 20 jaar en zit in een staatsschool. Ze behaalt heel goede punten. De jongste, Sonia is 5 jaar. Een guitig, levendig kind.
E krijgen zang en dans van de kinderen, ze zien er schitterend uit. Ook een bedanking voorgelezen door de oudste volledig in het Engels.

Na de lunch maken we met Fr. Raja nog een wandelingetje in de omgeving. Hij toont ons de velden die eigendom zijn van het klooster en die bewerkt worden.

We vernemen ook dat LODI nu ook meewerkt aan een moeder-kind programma. De aanstaande moeders worden hier onderzocht op HIV. Bij positief resultaat worden moeder en kind van nabij gevolgd. Blijkbaar met goede resultaten.
De zuster vertelt ons ook nog dat zij de oud-leerlingen blijven volgen. Zo is er één ondertussen gehuwd en heeft 2 kindjes.

Om 14u30 vertrek naar De Vincent Pallotti School. Project Ja /30 Zuster Celine Pais, de overste en de andere zusters staan ons op te wachten. Hartelijk welkom. Ook hier zijn de kinderen met verlof voor Pongal. Er zijn 1200 leerlingen in de school waarvan 120 in de hostel. Er zijn 11 zusters. We hebben een gezellige babbel met de zusters.
We nemen afscheid en ze bedanken ons nogmaals voor onze steun
We gaan shoppen met 2 zusters naar dichtstbijzijnde stad. We kopen er sjaals en oorbellen in the Grand Bazaar. Aan de inkom, waar de deuren open stonden zagen we de muizen overlopen tussen de verkoopstanden, ja we zijn in India!
Na de twee zusters terug naar hun klooster te hebben gebracht rijden we door naar een volgend project.

14/09 St. Anthony’s High School – Father Prasanth. – mineral water plant..
Een nieuwe schoolblok is gebouwd ter gelegenheid van het 25 jarig bestaan, prachtig gebouw. Onderweg naar de boarding zien we de waterkraantjes met drinkwater op de koer.
We zien een enorme watertoren in de hostel 100.000 L. en de waterzuivering.
In dit internaat verblijven 200 jongens van 8 tot 15 jaar oud. In de school zijn er 900 kinderen komende van 22 dorpen, ze worden door bussen opgehaald.
Het internaat is echt aan vernieuwing toe.
In de wasruimte maar vooral in de keuken is er een absoluut gebrek aan hygiëne. De afwas werd duidelijk niet gedaan vooraleer men op vakantie vertrok.
We zitten in de inkom van de school in afwachting van het avondeten, het is een heuse wachtkamer met alleen stoelen langs de kant. Regelmatig laat men de buitendeur openstaan en komen de muggen ons aanvallen.

We zien over en weer geloop van de Father, en de driver, waarschijnlijk nog boodschappen doen…. Mineraal water? Bier ? Er komt lawaai en geuren uit de keuken. Problemen om ons aan tafel te krijgen ? Gesleur met tafels in het naburig lokaal…
Father Raja gaat er zich eens mee moeien. Uiteindelijk, op zijn Indisch valt alles weer op zijn pootjes. We krijgen ons avondmaal. Op een lange tafel in de wachtzaal wordt een buffet klaar gezet. Een ronde tafel bijgehaald, 6 plastieken stoelen errond en we kunnen eten. De Fathers zitten langs de kant en zullen eten met hun bord op de stoel.
Een lekker menu, Indisch maar ook pasta en zelfs aardappelen. Mini- blokjes kip met spicy sausjes en curd… Dessert, papaya. Alles overgoten met een goede “Kingfisher” en we kunnen er weer tegen. De Father die in Venetië studeerde trakteert ons tot slot met eigengemaakte limoncello.

Bij het eten nog wat nababbelen, we komen zo te weten dat er hier in de school geen godsdienstlessen worden gegeven maar algemeen moraal. Er zijn heel weinig kristenen in deze streek. De kinderen worden niet gedwongen om naar de mis te gaan. Ze zijn vrij. De Father vertelt dat ook bij de hindoes sommigen naar de mis komen.
Het werd al bij al nog een gezellige avond en we keren tevreden terug. We hebben 300 km afgelegd en het is weer laat voor we ons bed zien.

17 januari – zondag

8 uur Ontbijt met alles erop en eraan, Chappatis, dosas, omeletten, rijst en Indische toestanden.

9u30 Mis voorgegaan door Fr; Raja in de parochiekerk. We moeten op de eerste rij zitten en een paar jongeren brengen tapijten aan om onze voeten op te zetten.

Een mis van 1u30 met voor en na-gebeden in de plaatselijke taal. We staan heel verwonderd om Fr. Raja hier te zien preken. Zo hadden we hem nog nooit gehoord tijdens een misviering. Met regelmatig luid klinkende Alleluia’s met gestrekte arm die door het volk werden herhaald; Heel speciaal; De priesters moeten zich blijkbaar wel telkens aanpassen aan de gewoonten van de parochianen. Het moet niet altijd makkelijk zijn. We moeten op het eind van de mis naar voor komen, krijgen bloemen en moeten een woordje zeggen. We zingen Peace…

11u Vertrek naar Ranipuram – project 13/15 – Huizen. Fr; Suresh. 4 huizen
We zien grote mooie huizen, De begunstigden werden uitgekozen door de vrouwenbeweging. 600.000 Rs voor 1 huis. Wanakkam betaalde hier de afwerking.
Op onze vraag van wie kan dat betalen ? Eigen inbreng, lenen van de bank …
Ook de catechist heeft hier een huis. We zagen er 1 waar moeder-weduwe woonde met haar dochter en echtgenoot.
Er zijn regenwaterleidingen maar het water gaat de grond in.

13u15 We krijgen een lunch. bij de Father

We rijden naar project project 13./11 Vocational Traing Centers – Sr Preetha
Het klooster van de Zusters bevindt zich in het dorp Ramaguda.

Van zodra we toekomen worden we hartelijk verwelkomd en in het bijzonder Jan en Rosette door Sr. Preetha en haar zus Sr. Deepthi. De Zusters werken in 4 dorpen en gaan afwisselend naar elk dorp. De naaiopleidingen zijn een succes.
Ook in het klooster zelf wordt er opleiding gegeven. We zien naast de stikmachines ook een lokaal voor computertraining met mooie bureeltjes alsook een klas voor de opleiding voor schoonheidsspecialiste, al het materiaal is er voorzien en ziet er nog echt nieuw uit. Van deze laatste opleiding hadden we eerder nog niet gehoord.
De Zusters doen prachtig werk en gaan op zoek naar de drop-outs in de slums en zijn bijzonder begaan met de kinderen die nog niet naar school gaan door de ouders te overtuigen om hun kinderen naar school te sturen.
Het Fathimanagar Centre in Warangal (Lodi) steunt hun werk ook in Karimnagar.
Elke dag zijn er in de voor-en namiddag 2 groepen aanwezig voor de opleidingen.
Zo’n 200 meisjes zijn op dit ogenblik in de running. Na de opleiding krijgen ze een diploma en kunnen zelfstandig aan het werk.

We vetrekken samen met de Zusters en de meisjes uit het klooster naar de dorpen.
We bezoeken eerst een klein hutje . Waar een weduwe met haar dochter woont. Het meisje heeft de naaiopleiding gevolgd.. We zien haar stikmachine en haar werkjes. Het meisje werkt nog met haar moeder om “beedhis” te rollen. Dit als bijkomend inkomen. Ze zegt dat ze weet dat dit niet goed is maar hoopt van zodra ze meet haar naaiwerk een beter inkomen zal hebben hiermee te kunnen stoppen.

Dan gaan de Zusters met ons naar de rand van het dorp. Hier staat een tent onder een boom. Ook hier woont een weduwe met haar 2 kinderen. We zien de naaimachine van de dochter in de tent staan. Ze leerde ook naaien bij de Zusters. De vrouw behoort tot één van de armste groepen. Het is een trekkersvolk die rondtrekken waar ze werk vinden, meestal landbouwwerk.

Daarna wacht ons een grote verrassing. We worden afgezet aan de rand van het dorp Gopalatraopet. ( Men zegt ons dat hier over de 6000 mensen wonen).Het is hier blijkbaar een groot feest. Honderden mensen ontvangen ons en de Zusters met een grote Swaget. Trommels en bloemenmeisjes met bloemschalen op het hoofd en in prachtige kleren gaan ons voor. Stapvoets tussen de massa schrijden we verder. Het volk is losgelaten, voortdurend moeten we op de foto met hen. Er komt blijkbaar geen eind aan de processie. We worden net niet op hun schouders gedragen.
Eindelijk komen we dan toe op een groot plein in het centrum waar een podium staat opgesteld. Ook personaliteiten en regeringsafgevaardigden zitten naast ons. Op het plein voor ons een zitten ontelbaar veel mensen, jongeren en kinderen.
Er is een groot programma met “welcome “, dans en zang voorzien. Dit programma moet ingekort worden omdat er teveel vertraging is opgelopen. De Zusters worden hier blijkbaar op handen gedragen door het volk.
We krijgen getuigenissen, o.a. van een jong meisje die opgroeide in de slums. Zij werd opgevangen en kon naar school gaan. Ze studeert op dit ogenblik “rechten” en verkondigt met luide stem hoe belangrijk de opvoeding en scholing wel is. Ze roept de kinderen en de jeugd op en moedigt hen aan om haar voorbeeld te volgen. Een ontroerende getuigenis.
Het programma loopt door en op het einde, het is ondertussen 18u45, proberen we afscheid te nemen. Weer geraken we niet verder want iedereen wil nog een foto samen met ons.
Dit hadden we nog nooit meegemaakt.
Eindelijk kunnen we huiswaarts keren. Deze dag zal ons nog heel lang bijblijven..

We komen thuis om 20u30 en krijgen ons avondeten. Met een heel bijzonder gevoel gaan we slapen.

18 januari TRANSFER NAAR COIMBATORE

8 uur : Laatste ontbijt bij de Zusters.

Nog even naar de kapel.

9u30 We vertrekken met 2 drivers naar Hyderabad – 270 km.

14u15 Aankomst : Indhira Ghandi National Airport

We hebben nog wat tijd om de winkeltjes te bekijken….

17u15 Vertrek met Costa Air naar Coimbatore

18u30 Aankomst, valiezen halen, alles O.K.

Onze shuttle bus staat klaar, de chauffeur stond ons in de inkom op te wachten.

Nog zo’n 3km naar het hotel. Aankomst rond 19 uur. Prachtig hotel met als motto :
“Service with a heart” Ze mogen het inderdaad zeggen en schrijven want dit was inderdaad een TOP plaats.

Wat kan dat toch deugd doen, zo een heerlijke badkamer met een goed stortbad !!!!!!

20u15 Avondeten in buffetvorm, lekker.

We gaan slapen op een zalige matras.

19 januari

Vandaag = BEZOEKDAG

8u30 Ontbijtbuffet, we genieten.

Daarna gaan Rosette, Martine en Marleen shoppen. Voor Martine en Marleen wordt het een eerste ritje met de Toto of Tuftuf.
Jos en Wiske blijven en hebben een afspraak met Emmanuel, moeder en Fr. Alex om 10u. Jan verwacht misschien Arockyasamy.

Emmanuel, moeder en Fr; Alex komen toe. Blij weerzien na 6 jaar. Even bijpraten en iets drinken. Ze willen absoluut met ons gaan shoppen om ons een geschenk te kopen.
Zo gezegd, zo gedaan. Tot na de middag moeten we met hen shoppen en zorgen dat ze niet overdrijven.
Om 14u20 gaan we terug naar het hotel, hoewel ze met ons nog naar de zoo wilden.
We zeggen dat we om 16u een meeting hebben.
Wanneer we in het hotel aankomen zien we Jan en Rosette samen zitten met Joe Velu en zijn familie. We blijven nog wat praten en de familie gaar door want ze moeten nog terug naar Madurai.
Rosette komt nog even bij ons zitten en om 15u45 nemen we afscheid.

Emmanuel en zijn moeder zullen ons nog opwachten bij ons vertrek aan de luchthaven. Ze verblijven in Coimbatore bij een zuster van moeder, waar Emmanuel ook woont tijdens zijn studies hier.

Daarna is het “zwemmen” in de pool van het hotel. Wiske doet ondertussen een wasje.

Om 19u gaan we avondeten

Een heerlijke maaltijd op het “Aghaans Terras”, het is echt nog zacht en aangenaam buiten.

We werken onze verslagen bij, nog een nachtje luxe alvorens morgenvroeg weer verder het bad in te gaan.

20 januari – TRANSFER NAAR OOTY

8u30 Ontbijt

10.00 Father Arickiasamy en Mrs Supraba komen ons afhalen met 2 wagens.

Na een fameuze rit met op het einde 36 haarspeldbochten de berg op. De aapjes verwelkomen ons vrolijk onderweg.

14 uur : Aankomst in het Animation Centre – Ooty . We herkennen de plaats. Het is ondertussen 6 jaar geleden dat we hier waren en je kan het ook aan de gebouwen merken.

Na enig opfrissen krijgen we een lunch in de refter van het centrum, die herkennen we ook nog. Niets veranderd.
De temperatuur is hier wel wat frisser en we kunnen onze fleece verdragen.
En, verrassing…….. wij die ons reeds voorbereid hadden om in de kamertjes van het centrum op de plank te slapen….. Nee, nee, de Father denkt dat jullie al wat ouder zijn en een goede plaats verdienen. We slapen in een hotel.
We wisten niet wat we zagen bij aankomst. Een echt “ palace “ uit de koloniale tijd. Prachtig opgemaakt van binnen. We krijgen er enorme kamers, zeg maar appartementen maar de volgende dag moesten we wel van kamers wisselen. Maar ook heel goed.

We worden om15u opgehaald en gaan naar de overdekte markt in het centrum. Ook deze plaats herkennen we nog. Onze Jos kan zijn hartje ophalen met kiekjes nemen en filmen. Een heel speciale plaats. Hier zie je alles vlees, kippen groenten ,kruiden, kleren, een kleermaker aan zijn stikmachine, te gek om op te noemen.
We kopen er weer wat juweeltjes voor de expo.
Daarna gaan onze begeleiders naar de Botanical Garden en naar de Toda stam. Ze zijn heel fier en poseren met hun zelf gemaakte kleren. We zien een vrouw aan het werk in een huisje. Bij de wandeling naar beneden door de tuinen worden we omsingeld door de schooljeugd die hier blijkbaar op uitstap zijn. Ze zijn van Kerala. Selfies en foto’s, ze vinden het fantastisch.
We houden halt bij de Toda vrouwen maar blijkbaar zijn er geen kleine gsm zakjes meer in voorraad.
We worden terug naar ons hotel gebracht en spreken af voor het programma van morgen.

Om19u30 Avondeten in het restaurant van het hotel.
We zien steak op de menukaart. Wanneer we deze bestellen is er echter een probleem. De ober vertelt ons in moeilijk Engels dat ze die niet meer mogen serveren van de regering ??? Een goeie whisky mocht wel .
Enfin, we hebben toch wel goed kunnen eten. We ondervinden dat op1 of 2 uitzonderingen na het moeilijk is om ons in het Engels verstaanbaar te maken bij het personeel. Of misschien ligt het aan ons?
We gaan slapen want morgen wacht ons een lange rit naar Doddapuram.

21 januari

7u30 Ontbijt

8u.15 Vertrek. De berg af, door de haarspeldbochten. Daarna rijden we door de forest-area.
1ste stop : Het opvangstcentrum voor de verzorging door de dierenartsen van de olifanten.
Er is maar één grote te zien, we zijn te laat voor de voeding.
We bezoeken het tribal dorp van de Kurumbas, naast de rivier. Men vertelt ons dat de meeste kinderen nu wel naar school gaan maar in een boarding kan je ze niet houden. Slechts een paar vrouwen met kleine kinderen zijn aanwezig, ze doen de was. De mannen werken meestal in het bos of als spoorzoekers. Ze zijn heel goed in het opsporen van wilde dieren . Hier is het gevaar van wilde dieren en zelfs van krokodillen in de rivier steeds aanwezig.
We zetten onze tocht door het natuurgebied, tijger- en olifantenreservaat verder. Max. 40km per uur en om de 100 m. een verkeersdrempel. Vooruitgaan doe je hier niet snel. We rijden langs verschillende grensposten, door de staat Thalavadi en Karnataka, het is een heel uitgestrekt gebied. We zien heel veel herten die zomaar de weg oversteken, koeien, stekelvarkens, een bison en 1 Kingfisher.
We blijven maar rijden, af en toe rijden we door kleine nederzettingen.
Na een tweetal stops om iets te drinken bereiken we uiteindelijk na wat zoekwerk ter plaatse het klooster van de zusters na 5 uur rijden. Die lange weg moeten we straks ook nog eens terug.
We worden hartelijk verwelkomd door de zusters en de vrouwen (fieldwerksters) Deze vrouwen gaan met de kruiden naar de verschillende dorpen en komen regelmatig verslag uitbrengen .
Na een korte rondleiding door de nieuwe overste Sr. Yaseeli, krijgen we onze lunch aangeboden. Een gezonde maaltijd met verse groenten uit de tuin van de zusters.
Er is weer veel te veel, we eten nog wat lekker fruit als dessert.
Daarna overhandigen wij de omslagen met de steun voor de kinderen van de stafleden van USSS. Het zijn mensen die dicht tegen deze streek wonen; Father Arciasamy heeft het geld voorgeschoten in afwachting dat ze ons geld zullen krijgen. De mensen zijn heel dankbaar.

Daarna vertrekken we, zoals gevraagd, met een paar van de vrouwen en 2 zusters naar een paar dorpen. De afstanden in deze brousse zijn enorm; De zusters hebben geen eigen vervoer en nemen dagelijks de bus om 7u30 om in de dorpen te geraken.
We doen 2 dorpjes aan en zien een verlaten school, op een paar kinderen na . De ouders werken op het veld, het zijn coolies.. Op de tweede plaats zijn in de school de examens bezig. De kinderen zitten buiten met hun proefwerk.
We mogen hier toch even storen en Jos mag nog eens zijn liedje aanleren.

Het dispensarium van de zusters krijgt veel zieken over de vloer. Het is dan ook de enige verzorgingspost op kilometers afstand. Hun werkgebied strekt zich uit over 12 dorpen. Ook ‘s nachts worden de zusters regelmatig opgeroepen voor een spoedgeval. Er zijn in totaal 5 zusters waarvan er 3 verpleegster zijn.
De meeste dokters willen niet naar deze dorpen komen. Naast de medische zorg helpen de zusters waar ze kunnen.
Met onderwijs, bijlessen, avondlessen, bewustmaking, naailessen enz. Het is een bewonderenswaardig werk en nog steeds een heel goed project.
De meest voorkomende aandoeningen zijn anemie, hoge bloeddruk, ontstekingen van de luchtwegen, diarree, astma, kleine en grotere verwondingen enz. Er is geen lepra of aids.

Het is ondertussen al 16 uur voorbij en we moeten voortmaken. Na 21 uur kan men niet meer door de grensposten. We komen laat thuis, eten en gaan slapen.

22 januari

8u30 Ontbijt

Deze voormiddag zijn we vrij tot 11uur. Het regent en we blijven dus maar rusten in het hotel.

Om 11u15 vertrekken we met de drivers naar het centrum, we hebben om 11u30 een ontmoeting met de mensen van de staf van USSS.

Een hartelijke “ welcome”, speeches van de Directeur, aansteken kaarsjes, garlands, sjaals…
We krijgen een presentatie te zien van hun werk. Mrs. Supraba geeft de commentaar.
Ook deze mensen komen ons bijna één voor één bedanken voor onze steun, het betekent heel veel voor de opvoeding van hun kinderen.

12u30 Nog eens lunch in de refter. Het gaat er gemoedelijker aan toe. De Father en Mrs Supraba zitten nu met ons aan tafel na ons eerst te hebben bediend.

Na de lunch bezoeken we de training – naailes. De vrouwen zitten met 3 voor 1 stikmachine en moeten om beurten werken. We voegen naar de prijs van een stikmachine. 3000 tot 5000 Inr voor een gewone machine. Tot 8000 Inr voor een borduurmachine.

Daarna gaan we in de winkelstraat op zoek naar nog wat producten voor onze expo. We vinden echter niet veel. Marleen ging ook een Indische outfit passen, maar dit was ook niet echt wat ze zocht.
We gingen nog een lekker kopje koffie drinken in een kraaknette koffiebar. Het dienstertje van dienst volgde ook opleiding in het centrum.

Om 16u30 bezoeken we een dorpje in de flank van de berg. We werden afgezet met de auto’s op een bepaald punt. Van hier moesten we verder wandelen. Het was een hele ervaring. Smalle steegjes en trappen klimmen. Een soort “ favella “ Uiteindelijk werden we verwacht boven op het dak. De vrouwen en kinderen verwelkomen ons hartelijk. Overal herken je de vrouwen van de vrouwengroepen, ze hebben allen dezelfde sari’s.
Het was echt een hele spontane “ welcome “ . Vooral de kinderen genoten van hun optredens.
We delen nog ballonnen uit aan de kinderen en de grootmoeders. Dit was een heel mooie afsluiter van ons bezoek aan Ooty.

23 januari – TRANSFER NAAR COIMBATORE- vlieghaven

8u30 Ontbijt

De valiezen zijn gemaakt, onze reis zit er bijna op. Het wordt wachten op onze begeleiders en chauffeurs om te vertrekken.

9u30 Fr; Arockiasamy en Mrs Supraba in haar mooiste sari komen ons halen voor onze trip naar Coimbatore.

Onderweg praten we gezellig bij, vooral nog over onze ontmoeting in het laatste dorpje. Ook zij bleken blij verrast door de gezellige sfeer met de mensen.
Wij hebben ook hier onze twee verantwoordelijken op die paar dagen beter leren kennen en zij aan ons. Waar ze in het begin heel gereserveerd afstand houden hebben we nu wel een vriendschapsband met wederzijds respect.
Onze ervaring met USSS :

De USSS Ooty was hoogst waarschijnlijk destijds een baanbreker op gebied van sociaal werk. Zij zijn nog steeds heel actief in vele domeinen.
We bewonderen hun niet aflatende inzet en hun motivatie om, net als alle zusters en goede priesters voor het welzijn van hun mensen. Hun werk gaat naar hun mensen, de armste. Zij doen er alles aan om met moderne technieken die binnen hun mogelijkheden liggen om hun mensen hogerop te brengen. De laatste onderscheiding die ze gekregen hebben van de regering is voor hun hun werk met de arme boeren. Naar het voorbeeld van de vrouwengroepen willen ze deze mannen samen brengen en naar oplossingen zoeken om te kunnen overleven. Met betere en nieuwe methodes van werken, met een onderlinge solidariteit samen een betere toekomst opbouwen.

13uur : We zijn aan de luchthaven. Emmanuel en zijn moeder staan ons al op te wachten. Het wordt afscheid nemen. Ook afscheid nemen van Father Arockiasamy en Mrs Supraba. Alles gaat heel snel aan de ingang waar de militairen aan de ingang onze papieren nakijken.

Nu vliegen we naar Hyderabad waar we nog even zullen bekomen en nog wat gaan shoppen alvorens weer naar huis te gaan.

Het werd weer een prachtige reis, we hebben veel geleerd. De vele deugddoende ontmoetingen en prachtige ervaringen dragen we mee. Onvergetelijke momenten. Onze batterijen zijn weer opgeladen, we weten weer waarvoor we ons inzetten. We zijn gelukkig en dankbaar dat we dit alles mochten beleven.

THE WANAKKAM SIX

Rosette, Jan, Wiske, Jos, Martine en Marleen.